• Świetne okładki cz. 5

 
Kolejna partia okładek, która bardzo przypadła mi do gustu.

• Klasyczne kity czy też kity klasyki. Muzyka, z którą dorastałam.

Na fejsbukowej stronie bloga Tramwaj nr 4, pojawiła się piosenka, która wywołała lawinę wspomnień. Jak tytuł owej wspominajki rzecze, nie znajdziecie tu Aetosmith, Ramonesów itd. Nie będzie też Sinatry, White’a itp. Antokwiaka i Jeżeowskiej na próżno tu szukać… Znajdzie się tu coś, co skutecznie odciągnęło mnie od książki. Nie żałuję, bo morda uśmiechała mi się od ucha do ucha! Jak ktoś jest w moim wieku, to zapewne pamięta wszystkie utwory, bo pomimo, iż niektóre są starsze ode mnie, to i za "moich czasów" królowały :D Oczywiście, to nie wszystkie piosenki jakie nam przyszły do głowy! Czasu by nam zabrakło, a z rana do roboty trzeba było iść (owa lawina wydarzyła się między jednym a drugim dniem roboczym). Także przed Wami mizerna część muzyki, która towarzyszyła mi podczas dorastania :P

ZAPRASZAM DO SŁUCHANIA

• Seriale, których grzechem jest nie zobaczyć! Część 2

Kolejna odsłona seriali, które moim zdaniem trzeba obejrzeć. Nie chodzi tu o klasykę, bo większość z nich nawet obok tego nie leżała. Chodzi o to, że wyróżniają się na tle innych seriali i pomimo, że nie lubicie danego gatunku, to prawdopodobnie akurat ten serial Wam się spodoba.

• "Pełnia księżyca" Autor: Jim Butcher

Po raz pierwszy oceniam książkę, po kilkunastu stronach... albo po kilku. 

Dwie panie, dwie "twardkie jak skurwsyny" panie, o takich jajach mogą pomarzyć najtwardsi mężczyźni! Jedna z policji, druga z FBI - ich pierwsze spotkanie. Jak u prawdziwych bab z jajami przystało - żadnych uścisków dłoni, żadnego dzień dobry, od razu przystępują do pokazania kto tu jest królowcem! Zaczęły się bić, dlaczego? Nie pytajcie mnie, po prostu zaczęły się naparzać. Poważnie! Popatrzyły na siebie i zaczęły się tłuc. Zawzięta walka, poszły w ruch pięści, kopniaki i w końcu doszło do ostateczności. Pani z FBI wyciągnęła broń i strzeliła do pani policjant. Dzielny mag osłonił ją własnym ciałem, tzn. doskoczył do niej i powalił na ziemię. Do akcji wkraczają FBIajczyki. Finał? Pani z FBI przypadkowo wypaliła broń. Pani policjant potwierdziła taki obrót wydarzeń "to prawda, to był wypadek". Temu zdarzeniu towarzyszyły silne emocje, które autor wyraził za pomocą:

- zwęziła oczy i popatrzyła

- zacisnęła szczęki, aż jej żyłka wyskoczyła.

Tak genialnej książki, moja osoba nie zniesie! To mnie przerosło! MAMO JA CHCĘ DO DOMU!

• Życzenia urodzinowe.

Wszystkie życzenia urodzinowe cieszą! Dziękuję za nie wszystkie :D Wśród tych wszystkich cudownych życzeń znalazły się takie szczególne, o których napiszę :D

Bartek pożyczył mi, aby przedmioty martwe odczepiły się ode mnie. To bardzo miłe, bo mam dość siniaków i bliskich spotkań z framugami, ścianami, biurkami, szafami, krzesłami... To irytuje, także mam nadzieję, że wszystkie te ustrojstwa się ode mnie odczepią!

Najlepszy i najwspanialszy Przemek życzył mi między innymi samych dobrych seriali (coraz mniej ich mam, więc jak najbardziej trafne życzenie), wciągających książek (oby jak najwięcej!), wartkich filmów (których też mam coraz mniej, więc nie pogardzę kolejnymi świetnymi produkcjami), zboczonego poczucia humoru (oby mnie nigdy nie opuścił) i wszystkich wycudowanych gadżetów, o jakich tylko marzysz….  No to ja poproszę o BUTY oraz to:

• Taniec na rurze

Dzisiaj nie będzie książkowo, serialowo ani… growo :) 

Taniec na rurze kojarzy się nam raczej z klubem ze striptizem. Dobrze się kojarzy, ale od jakiegoś czasu można pooglądać sobie ten taniec w zupełnie innym wydaniu. Co tu dużo pisać, po prostu oglądajcie, a jest na co popatrzeć. 

• "Front burzowy" Autor: Jim Butcher

Zachęcona przez „Z pamiętnika książkoholika” sięgnęłam po Akta Dresdena. Wcześniej (dużo wcześniej) widziałam serial i dobór aktorów (za wyjątkiem Boba) powalił mnie na łopatki. Nie dało się tego oglądać, ale fabuła była całkiem przyjemna. Także w miarę optymistycznie zaczęłam czytać. Książkę czytałam 12 dni! Tak, całe 12 dni. To była męczarnia i co ja się nagimnastykowałam to moje - spaliłam chyba wszelkie możliwe kalorie. Najpierw za pomocą Google odszukałam jakiegoś faceta o szpiczastym nosie i brodzie… wyszedł mi jakiś Japończyk czy tam Chińczyk, ale najważniejsze, że w 30% udało mi się wymazać z głowy serialowego aktora! Następnie musiałam się wyciszać, aby nie rozerwać wszystkiego dookoła, bo większość postaci mnie irytowała.

Jest sobie mag - podobno potężny, silny, bystry i z poczuciem humoru. Dupa tam. Niezdara jakich mało, swą potężną moc pokazał na kilka stron przed zakończeniem książki, co do bystrości… zorientowałam się szybciej co i jak, niż nasz bohater. Chociaż to za mało powiedziane, zorientowałam się od razu. Akcja toczy się jak flaki z olejem. Mamy brutalne morderstwo dwóch osób, bardzo piękne morderstwo moim zdaniem, krwawe i niesamowicie widowiskowe. Pani policjant prosi swojego przyjaciela (maga) o pomoc, bo uważa, że ktoś to zrobił za pomocą magii. Przed przyjściem naszego bohatera na miejsce zbrodni, ten dostaje telefon od dziwnej kobiety… jak się okazuje szuka ona swojego zaginionego męża, który interesował się czarami. Brzmi fajnie, ale tak nie jest, a na domiar złego postacie wcale nie niwelują bolączki czytania. Jest np. pani policjant (przyjaciółka naszego maga), chciałam ją opluć, obsikać i napierdzieć w twarz. Dziecinne, prawda? Ale i taka ta babka była. Feministka pełną gębą, ale nie taka prawdziwa. Z tego co pamiętam ze szkoły, feministki, to były kobiety, które walczyły o równouprawnienie pod postacią jednakowych zarobków na tych samych stanowiskach dla obu płci, walczyły o to, aby kobiety mogły zdobywać wiedzę, żeby przyjmowano do pracy bardziej kompetentną kobietę niż beznadziejnego faceta, itp. itd. Teraz feminizm polega na tym, że ja nie wyrzucam śmieci, nie gotuję, nie prasuję, nie piorę, nie sprzątam, nie rodzę… a nie wróć! Do tego jeszcze nie doszło. Broń Panie Boże, żeby ktoś niósł moje ciężkie toboły, ustępował mi miejsca, żadnych kurwa kwiatków, a jak mi powie coś miłego, TO OD RAZU WALĘ PO JAJACH SZOWINISTYCZNEGO SKURCZYBYKA! Taka właśnie jest pani policjant. Do tego myślenie idzie jej jeszcze gorzej niż magowi. Jest jeszcze taki facet od ciążącego miecza nad głową głównego bohatera, który należy na Białej Rady… czy jakoś tak. Co w nich jest denerwującego? Ano ich sposób rozumowania. Powiedzmy, że masz ciemne włosy, na miejscu zbrodni widziano człowieka o ciemnych włosach. Wniosek? TO TY GO ZABIŁEŚ! ZROBIŁEŚ TO, MAMY ŚWIADKÓW! No z takimi nie pogadasz, nie przegadasz, nie przekonasz - oni działają tylko na nerwy, ale respekt musisz czuć.

Podobno część druga jest lepsza niż jedynka. Oby, naprawdę oby. Chociaż musi być coś fajnego w tej książce, skoro (jak na razie) doczekała się 15 tomów! No nie wydaje się tyle części, jeżeli nikt jej nie czyta. Wiec trzymajcie kciuki. Zaczynam „Pełnię księżyca”.